Hoboken, niet het industriële district in de provincie Antwerpen maar wel de stad met zo’n 50.000 inwoners in de Amerikaanse staat New Jersey, is de thuishaven van de Americana- en rockmuziek spelende formatie ‘The Schramms’. Het gaat eigenlijk over een trio muzikanten rond zanger en songschrijver Dave Schramm, bassist Al Greller en drummer Ron Metz.

Dave Schramm is gedurende meerdere jaren leadgitarist geweest bij de band ‘Yo La Tengo’ tijdens hun beginjaren en hij speelde derhalve ook mee op hun allereerste opname, de single “The River Of Water” en op hun eerste album “Ride The Tiger”. Daarna verliet hij de band echter om met een paar oude vrienden aan zijn soloproject ‘The Schramms’ te beginnen.

In de loop der jaren waren er heel wat personeelswijzigingen in die groep en na debuutalbum “Walk To Delphi” uit 1989 werden er nog een aantal andere platen opgenomen. De laatste officiële plaat in dat rijtje was het album “100 Questions” dat in 2000 op de markt is gekomen. Daarna werd het compleet stil rond ‘The Schramms’. Het was dan ook even opkijken toen we hier een nieuwe plaat van ‘The Schramms’ in de postbus mochten ontvangen.

Deze zevende plaat van de band heeft “Omnidirectional” als titel en telt twaalf nieuwe composities van Dave Schramm. Voor de opname van de songs werden er enkele gastmuzikanten in de studio uitgenodigd zoals Doug Wieselman op basklarinet, Ted Reichman op piano, Andy Taub op mondharmonica en Hammondorgel en een strijkersduo met Marika Hughes op cello en Jessica Troy op viool. James Mc New (van ‘Yo La Tengo’) en Don Piper zingen backing vocals en Suzanne Kapa Taub zingt met Dave Schramm mee in het op de video te beluisteren nummer “New England”.

De van zijn vroegere werk voor Lucinda Williams, ‘Calexico’ en Richard Buckner gekende JD Foster werd gevraagd als albumproducer en speelt ook op enkele nummers mee op gitaar en verzorgt allerlei percussiewerk. De sound die bij de nummers op “Omnidirectional” te horen is klinkt bij momenten soms heel experimenteel en filmisch, terwijl het zangwerk van Dave Schramm vaak sober, haast fluisterend en minimalistisch wordt gehouden.

De nummers op dit album die ons het meest hebben kunnen bekoren zijn “Spent”, “Faith Is A Dusty Word”, onze favoriete track “Hearts And Diamonds” en het meest uptempo gebrachte “Won’t Fall Down”. De door Dave Schramm louter op gitaar gespeelde instrumentale track “Two a.m. Slant” is dan weer een heerlijke filmische afsluiter van een leuke plaat.

(valsam)